Puszcza Białowieska to największy w Europie środkowo-wschodniej las nizinny, z unikalną fauną i florą. Z tym miejscem wiąże się wiele wierzeń i legend, ale zanim napiszę o „Legendzie o wielkich lasach” to poznaj niesamowita historię Puszczy.

Pochodzenie Puszczy Białowieskiej

Historia tego miejsca sięga około 10 tysięcy lat wstecz, kiedy to wraz z końcem epoki lodowcowej obszar ten objęły gatunki roślin mogące się przystosować do wymagających warunków. Były to głównie drzewa iglaste: świerki, sosny, sosny limby, jodły syberyjskie, modrzewie, ale również gatunki drzew liściastych: brzozy, osiki, olsze. Drzewa te dzięki niewrażliwości na zimno oraz symbiozie z porostami i grzybami mogły żyć na tym początkowo jałowym terenie.

W ciągu kolejnych pięciu tysiącleci pojawiły się takie gatunki jak wiązy, dęby, jesiony, graby i lipy. To właśnie te drzewa są dzisiaj tak charakterystyczne dla Puszczy Białowieskiej i mają znaczący wpływ na jej obecny kształt.

Pierwszy polski park narodowy

W średniowieczu lasy Białowieży weszły w skład dóbr królewskich, a później magnackich. W 1801 roku cesarz Rosji, Aleksander I, zadeklarował Białowieżę jako rezerwat łowiecki dla rodzin królewskich, a po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku, obszar ten przeszedł pod opiekę polskiego państwa. W 1921 roku utworzono tu pierwszy polski park narodowy – Puszcza Białowieska, który został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Podczas II wojny światowej lasy Białowieży ucierpiały w wyniku działań wojennych oraz rabunkowej gospodarki leśnej. Po wojnie obszar ten pozostał pod opieką państwa polskiego, a w latach 50. XX wieku utworzono na jego terenie drugi park narodowy – Białowieski Park Narodowy.

Dziś Puszcza Białowieska jest jednym z najważniejszych obszarów chronionych w Europie, posiadającym unikalne ekosystemy, a także liczną populację zwierząt i roślin, które nie występują nigdzie indziej na świecie.